Szkolenie regionalne 6 – obszar północny

Komunikat 11

Szóste, ostatnie ze szkoleń regionalnych realizowanych w ramach projektu Agroturystyka przyjazna Naturze 2000 odbyło się w Chmielnie. W dniach 30 czerwca 1-2 lipca, podczas wykładów, warsztatów i wyjazdu studyjnego uczestnicy uczyli się rozpoznania zasobów przyrodniczych regionu, a następnie poznawali zasady i sposoby ich zagospodarowania turystycznego.

Odbiorcami szkolenia byli organizatorzy turystyki na wsi, w tym reprezentanci stowarzyszeń agroturystycznych m.in.:

  • Stowarzyszenia „Lokalna grupa Działania Pojezierze Brodnickie”
  • Stowarzyszenia AGRO-KASZUBY Powiatu Bytowskiego
  • Stowarzyszenia na rzecz Rozwoju Wiela, Karsina i Okolic
  • Gdańskiego Stowarzyszenia Agroturyzmu
  • Choczewskiego Stowarzyszenia Turystyczne
  • Lokalnej Organizacji Turystycznej KOCIEWIE
  • Lokalnej Organizacji Turystycznej MAZURY
  • Lokalnej Organizacji Turystycznej SERCE KASZUB
  • Koła Gospodyń Wiejskich LIPY
  • Związku Gmin Krajny
  • Urzędu Marszałkowskiego Województwa Warmińsko-Mazurskiego
  • Urzędu Gminy Purda

Podczas sezonu turystycznego uczestnicy szkoleń będą pracować w swoich instytucjach i organizacjach nad przyrodniczymi ofertami turystycznymi, by jesienią podczas szkolenia ogólnopolskiego móc przygotowywać pod okiem specjalisty strategię promocji.

 

Więcej informacji o projekcie TUTAJ

 

Szkolenie zostało zrealizowane przez Instytut na rzecz Ekorozwoju przy współpracy
z Polską Federacją Turystyki Wiejskiej „Gospodarstwa Gościnne”
dzięki wsparciu finansowym:
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
Ministerstwa Sportu i Turystyki

(PM)

Niebezpieczeństwo dla Natury 2000 – Sejm i Senat niszczą przepisy ustawy o ochronie przyrody

W ramach procedowania w Sejmie i w Senacie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (druk sejmowy 2162), mającego na celu [zgodnie z zapisami uzasadnienia do ustawy] implementację postanowienia dyrektywy 2010/75/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 17), zmieniana jest też ustawa o ochronie przyrody i to miejscami w zakresie, który nie ma nic wspólnego z głównym celem zmian w POŚ.

 

Niekorzystne – osłabiające moc ustawy o ochronie przyrody – są 2 zmiany:

(1) zmiana ust. 1 z art. 37 – wprowadzona projektem rządowym, a przyjęta przez Sejm 10 VI 2014 r. – polegająca na wprowadzeniu uznaniowości co do obowiązku regionalnego dyrektora ochrony środowiska (a na obszarach morskich – dyrektora właściwego urzędu morskiego) wydawania decyzji nakazującej wstrzymanie działań i przywrócenie stanu poprzedniego w przypadku, gdy działania mogące znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000 lub obszaru znajdującego się na liście, o której mowa w art. 27 ust. 3 pkt 1, zostały podjęte bez uzyskania zezwolenia, o którym mowa w art. 34, lub uzgodnienia lub decyzji, o których mowa w art. 35a.

Zamiast dotychczasowego bezwzględnego nakazu wydawania takich decyzji w celu likwidowania samowoli obecnie – poprzez wprowadzenie zapisu „w razie potrzeby” – decyzje te będą wydawane „po uważaniu”.

(2) zmiana w ust. 2 z art. 37 – wprowadzona poprzez niespodziewaną poprawkę, którą Senat przegłosował 3 VII br. – polegająca na wprowadzeniu „zielonego światła” dla inwestycji celu publicznego mimo, że działania na obszarze Natura 2000 z nimi związane zostały podjęte sprzecznie z ustaleniami planu zadań ochronnych lub planu ochrony.

Zamiast dotychczasowego bezwzględnego nakazu wydawania w takich przypadkach przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska (a na obszarach morskich – dyrektora właściwego urzędu morskiego) decyzji nakazującej wstrzymanie działań i przywrócenie stanu poprzedniego, obecnie dla „inwestycji celu publicznego” ten nakaz nie będzie obowiązywał. Jest to niezgodne z zapisami Dyrektywy siedliskowej. Gdyby ta możliwość odstąpienia od wydania decyzji dotyczyła „działań wynikających z koniecznych wymogów nadrzędnego interesu publicznego w przypadku braku rozwiązań alternatywnych” zmiana nie byłaby aż tak bulwersująca, wymagałaby jednak wprowadzenia uzupełnienia – nakazu realizacji działań kompensacyjnych. A tak, wprowadzono do ustawy bardzo nieprecyzyjny i niebezpieczny zapis.

Dziwi bardzo, że obecny na posiedzeniu komisji senackich gdy głosowano tą poprawkę przedstawiciel Ministerstwa Środowiska nie zgłosił do niej zastrzeżeń.

 

Tym sposobem, a więc tylnym drzwiami i bez rozgłosu, dokonuje się zmian o fundamentalnym znaczeniu dla ochrony walorów przyrodniczych obszarów Natura 2000 i realizacji celów ochrony w ramach sieci Natura 2000.

Ustawa po poprawkach Senatu będzie jeszcze głosowana przez Sejm, najprawdopodobniej na posiedzeniu 9-11 lipca br. Te niekorzystne dla przyrody zapisy powinny zostać odrzucone.

(BW)

Bioróżnorodność nie stanowi bariery rozwoju

Bioróżnorodność jest wokół nas, stanowimy jej część, ma decydujący wpływ na nasze otoczenie. Niestety degradacja środowiska powoduje jej dramatyczny spadek.

Podejmowane są wysiłki, aby, szczególnie na obszarach cennych przyrodniczo, zatrzymać tendencje spadkowe bioróżnorodności, a także właściwie użytkować jej zasoby. Wysiłki te, aby przyniosły efekt, muszą być odpowiednio skoordynowane i zaplanowane. Skuteczna ochrona bioróżnorodności wymaga właściwego zarządzania. Szczególnie ważne jest zarządzanie na obszarach cennych przyrodniczo takich jak parki narodowe, rezerwaty, parki krajobrazowe i obszary Natura 2000.

Dla parków narodowych, rezerwatów przyrody i parków krajobrazowych konieczne jest opracowywanie planów ochrony, które są podstawowym dokumentem określającym m.in. cele ochrony przyrody i wprowadzającym, indywidualnie dla każdego obiektu, zasady i sposoby prowadzenia działań ochronnych.

Dla obszarów Natura 2000 podstawowym dokumentem są plany zadań ochronnych, w których precyzuje się, jakiego typu działania mogą negatywnie oddziaływać na cele ochrony danego obszaru (nie zapisuje się w nich jednak konkretnych zakazów). Ochrona w ramach Natury 2000 nie blokuje działalności gospodarczej i takich inwestycji, która nie mają negatywnego wpływu na stan chronionych siedlisk i gatunków. Dopuszcza się też inwestycje, które mają wprawdzie negatywny wpływ na środowisko, ale są ważne z punktu widzenia interesu publicznego. W takim przypadku konieczna jest kompensacja szkód przyrodniczych. Pierwsze przykłady kompensacji dotyczyły budowy dróg i autostrad przez tereny cenne przyrodniczo. Drogowcy wybudowali np. w Puszczy Białej remizy dla ptaków leśnych, z małymi zbiornikami wodnymi, a w pobliżu „domki” dla owadów. Wszystko w ramach rekompensaty za przejście drogi przez fragment Puszczy.

Kluczowym instrumentem zarządzania obszarami cennymi przyrodniczo jest system ocen oddziaływania na środowisko – procedura pozwalająca na zidentyfikowanie wszelkich prawdopodobnych oddziaływań danego przedsięwzięcia na środowisko przyrodnicze, społeczne i kulturowe.

Zarządzanie ochroną różnorodności biologicznej to nie tylko plany i oceny oddziaływania na środowisko, ale także czynna i bierna ochrona przyrody prowadzona zarówno przez instytucje do tego powołane, jak i przez organizacje społeczne i zaangażowanych obywateli.

Za ochronę różnorodności biologicznej odpowiadają przede wszystkim rządy poszczególnych krajów często zobligowane do tego konwencjami międzynarodowymi, ale wyjątkowo ważna jest rola organizacji pozarządowych (NGO) i obywateli. NGO-sy biorą udział nie tylko w tworzeniu konwencji. Są konstruktywnym uczestnikiem procesów negocjacyjnych, opiniują i recenzują ustawy i rozporządzenia związane z ochrona przyrody, podejmują wiele działań z zakresu czynnej ochrony biologicznej różnorodności.

W Polsce bez Instytutu na rzecz Ekorozwoju, Społecznego Instytutu Ekologicznego, Salamandry, pro Natury, Klubu Przyrodników, Towarzystwa Przyrodniczego Bocian i dziesiątków większych i mniejszych organizacji nie udałoby się przywrócić naturze i ochronić wielu zagrożonych gatunków.

NGO-sy również edukują – tłumaczą dlaczego tak ważna jest ochrona różnorodności biologicznej, wyjaśniają, że obszary Natura 2000 to szansa a nie zagrożenie. Od lat starają się podnosić naszą świadomość ekologiczną i pokazywać, że różnorodność biologiczna decyduje o jakości naszego życia. Dzięki tym działaniom coraz więcej Polaków rozumie, że bioróźnorodność nie stanowi bariery rozwoju, a wręcz przeciwnie przysparza nowych miejsc pracy w zrównoważonym leśnictwie, rolnictwie ekologicznym, turystyce i agroturystyce, czy w zarządzaniu ochroną środowiska.

Więcej informacji na ten temat znajduje się w broszurach przygotowanych przez Bożennę Wójcik „Zarządzanie ochroną różnorodności biologicznej” oraz Annę Haładyj i Krzysztofa Kamienieckiego „Obywatele wobec ochrony różnorodności biologicznej” wydanych przez Instytut na rzecz Ekorozwoju w ramach serii „Przyroda – Obywatele – Rozwój”.

 

Projekt „Zrównoważony rozwój wsparciem ochrony różnorodności biologicznej (seria broszur)”, w ramach którego wydana zostanie seria broszur pt. „Przyroda – Obywatele – Rozwój” uzyskał dofinansowanie ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w ramach programu priorytetowego „Edukacja ekologiczna”.

Broszury zostaną przygotowane przez grono ekspertów związanych z Instytutem na rzecz Ekorozwoju.

 

Cała Puszcza Białowieska Obiektem Światowego Dziedzictwa!

Od 23 czerwca 2014 r. cała Puszcza Białowieska (po stronie polskiej i białoruskiej) stanowi Obiekt Światowego Dziedzictwa pod nazwą Bialowieza Forest, po polsku Puszcza Białowieska. W tym dniu Komitet Światowego Dziedzictwa UNESCO w trakcie swych obrad w Doha (Ad-Dawha) w Katarze (podczas 38 Sesji) formalnie przyjął zgłoszony w 2008 r. przez Polskę i Białoruś wspólny wniosek o wpisanie obszaru Puszczy Białowieskiej leżącej na terytorium Polski i Białorusi na listę obiektów Światowego Dziedzictwa prowadzoną przez UNESCO na podstawie przepisów Konwencji w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego przyjętej w Paryżu 16 listopada 1972 r., a której Polska jest stroną od 1976 r.

Obiekt ten ma powierzchnię łączną (po obu stronach granicy państwowej) 141 885 ha. Na zewnątrz Obiektu wyznaczona została jego strefa buforowa o powierzchni 166 708 ha. Łącznie stanowi to obszar o powierzchni 308 593 ha. Po stronie polskiej w granicach Obiektu ŚD jest teraz ponad 59 tys. hektarów (dotychczas było to tylko niewiele ponad 5 tys. hektarów).

Nie jest to pierwszy wpis Puszczy Białowieskiej na tę listę, a tzw. re-nominacja Obiektu związana ze zmianą jego granic, zmianą kryteriów uznania i przyjęciu nazwy dobrze już rozpoznawanej na świecie. Po raz pierwszy na listę Światowego Dziedzictwa został wpisany Białowieski Park Narodowy po stronie polskiej i miało to miejsce w 1979 r. W 1992 roku Obiekt został powiększony o obszerną część Puszczy Białowieskiej położoną po stronie białoruskiej. Utworzono wówczas Transgraniczny Obiekt Światowego Dziedzictwa pod nazwą „Belovezhskaya Pushcha / Bialowieza Forest”. Podczas obecnego powiększenia Obiektu włączono niemal całą polską część Puszczy Białowieskiej, zmniejszono natomiast nieco część leżącą na Białorusi. Zmiany zasięgu tego Obiektu pokazują poniższe mapki.

Puszcza Białowieska 1979 Puszcza Białowieska 1992 Puszcza Białowieska 2014
    źródło map: bpn.com.pl

Obecnie przyjęte kryteria stanowiące uzasadnienie wpisu Puszczy Białowieskiej na listę UNESCO to kryterium IX (Dobro stanowi wyjątkowy przykład istotnych procesów ekologicznych i biologicznych zachodzących  w ewolucji i rozwoju ekosystemów lądowych jak również zbiorowiskach roślin i zwierząt) oraz kryterium X (Dobro obejmuje najbardziej znaczące i istotne siedliska przyrodnicze dla ochrony różnorodności biologicznej in-situ, włączając zagrożone gatunki posiadające wyjątkową uniwersalną wartość z punktu widzenia nauki lub ochrony). Znacznie lepiej opisują one wartość tego obiektu niż dotychczas przyjmowane kryterium VII (Dobro obejmuje najbardziej niezwykłe zjawiska przyrodnicze lub obszary o wyjątkowym naturalnym pięknie i znaczeniu estetycznym).

Wpis na listę obiektów Światowego Dziedzictwa jest równoznaczny z wciągnięciem danego miejsca na mapę najważniejszych i najbardziej znanych turystycznych obiektów na świecie. Puszcza Białowieska, będąc jednym z najwspanialszych obiektów przyrodniczych świata otrzymała zatem potwierdzenie i podkreślenie swej marki turystycznej, zwiększy więc zainteresowanie nią turystów.

Warto w tym miejscu przypomnieć, że Polska ma na liście UNESCO 14 obiektów, ale tylko Puszcza Białowieska jest wśród nich obiektem przyrodniczym. Pozostałe obiekty to obiekty kulturowe lub kulturowo-krajobrazowe – należą do nich: Stare Miasto w Krakowie, Królewskie Kopalnie Soli w Wieliczce i Bochni, Auschwitz-Birkenau. Niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny i zagłady (1940-1945) położony koło Oświęcimia, Stare Miasto w Warszawie, jako przykład niemal całkowitej odbudowy dużego zespołu zabytków, Stare Miasto w Zamościu, Zespół staromiejski Torunia, Zamek Krzyżacki w Malborku, Kalwaria Zebrzydowska: manierystyczny zespół architektoniczny i krajobrazowy oraz park pielgrzymkowy, Kościoły Pokoju (w Jaworze i w Świdnicy), Drewniane kościoły południowej Małopolski (Binarowa, Blizne, Dębno, Haczów, Lipnica, Sękowa), Park Mużakowski nad Nysą, transgraniczny polsko-niemiecki park krajobrazowy, Hala Stulecia we Wrocławiu, Drewniane cerkwie polskiego i ukraińskiego regionu karpackiego (w Polsce: Radruż, Chotyniec, Smolnik, Turzańsk, Powroźnik, Owczary, Kwiatoń, Brunary).

(BW)

Szkolenie regionalne 5 – obszar południowo-wschodni

Komunikat 10

W dniach 13-15 czerwca w Czorsztynie odbyło się piąte szkolenie z cyklu Agroturystyka przyjazna Naturze 2000. Spotkanie składało się z części referatowej, warsztatowej oraz wyjazdu studyjnego. Podczas szkolenia uczestnicy uczyli się jak wdrażać praktyczną wiedzę nt. prawidłowego wykorzystania zasobów przyrodniczych obszarów Natura 2000 w turystyce wiejskiej na poziomie lokalnym.

Rezerwat Przyrody "Biała Woda" (fot. M. Podgórski)
Rezerwat Przyrody "Biała Woda" (fot. M. Podgórski)

W szkoleniu wzięli udział m. in. reprezentanci:

  • Stowarzyszenia Turystyki i Agroturystyki Ziem Górskich
  • Stowarzyszenia Agroturystycznego „Galicyjskie Gospodarstwa Gościnne”
  • Stowarzyszenia „Region Beskidy”
  • Stowarzyszenia Rozwoju Wsi Świętokrzyskiej w Łagowie
  • Góralskiego Stowarzyszenia Agroturystycznego
  • Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Chęcińskiej
  • Młodzieżowego Ośrodka Turystycznego „Brama Bieszczad” w Olchowej
  • Departamentu Turystyki, Sportu i Promocji w Małopolskim Urzędzie Marszałkowskim

 

Więcej informacji o projekcie TUTAJ

 

Szkolenie zostało zrealizowane przez Instytut na rzecz Ekorozwoju przy współpracy
z Polską Federacją Turystyki Wiejskiej „Gospodarstwa Gościnne”
dzięki wsparciu finansowym:
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
Ministerstwa Sportu i Turystyki

(PM)

Opinia EKES w sprawie nielegalnego handlu dziką fauną i florą

5 czerwca Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (EKES)
przyjął swą opinię w sprawie
Komunikatu Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie podejścia UE
do nielegalnego handlu dziką fauną i florą [COM(2014) 64 final].

 

Komisja opublikowała swój Komunikat 7 lutego br., inicjując tym samym debatę na ten temat ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, stawiając w tekście Komunikatu 10 zasadniczych pytań, na które trzeba znaleźć odpowiedzi i dopiero na ich podstawie zbudować nowe podejście w tej sprawie. Komunikat odnosi się do sfery zagadnień objętych Konwencją o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES) – jego celem jest uruchomienie przygotowań do wypracowania mocniejszych instrumentów do radzenia sobie z tymi problemami na terenie UE.

Komunikat Komisji w języku polskim dostępny jest na stronie EUR-Lex:
http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/?uri=CELEX:52014DC0064,
a szersze informacje o pracach Komisji na tym polu na stronie:
http://ec.europa.eu/environment/cites/trafficking_en.htm.

EKES uważa, że obserwowany ostatnio duży wzrost nielegalnego handlu dziką fauną i florą jest dla Unii Europejskiej nowym zagrożeniem z gospodarczego, środowiskowego i społecznego punktu widzenia, a także z punktu widzenia ochrony zdrowia publicznego oraz rodzimych gatunków zwierząt i roślin i z tej racji popiera inicjatywę Parlamentu i Komisji, by opracować całościową i skoordynowaną strategię skuteczniejszej walki z tym przestępstwem. EKES w swej opinii odniósł się do pytań postawionych przez Komisję.

Z opinią EKES można zapoznać się tu:
Handel gatunkami-opinia EKES

(BW)

Szkolenie regionalne 4 – obszar południowo-zachodni

Komunikat 9

Czwarte z cyklu szkoleń regionalnych organizowanych w ramach projektu Agroturystyka przyjazna Naturze 2000 odbyło się w Radomierzu w województwie dolnośląskim. W dniach 5-7 czerwca uczestnicy szkolenia brali udział w wykładach, warsztatach i wyjeździe studyjnym, których celem było rozpoznanie zasobów przyrodniczych regionu, a następnie wypracowanie zasad i sposobów ich zagospodarowania turystycznego.

Park Krajobrazowy w Bukowcu (fot. M. Podgórski)
Park Krajobrazowy w Bukowcu (fot. M. Podgórski)

W szkoleniu uczestniczyli organizatorzy turystyki na wsi, w tym reprezentanci stowarzyszeń agroturystycznych m.in.:

  • Stowarzyszenia Sympatyków Gminy Mysłakowice Promocji Regionu Agroturystyki
  • Stowarzyszenia Zielone Jary
  • Stowarzyszenia Małe i Duże Inicjatywy
  • Stowarzyszenia Unia Izerska
  • Stowarzyszenia Leśna Ławszowa
  • Stowarzyszenia Kwaterodawców „Kraina Sudecka”
  • Sudeckiego Towarzystwa Turystyki Wiejskiej
  • Fundacji „Szansa na przyszłość”
  • Lokalnej Grupy Działania Duch Gór Karpacz

 

Więcej informacji o projekcie TUTAJ

 

Szkolenie zostało zrealizowane przez Instytut na rzecz Ekorozwoju przy współpracy
z Polską Federacją Turystyki Wiejskiej „Gospodarstwa Gościnne”
dzięki wsparciu finansowym:
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
Ministerstwa Sportu i Turystyki

(PM)

Szkolenie regionalne 3 – obszar środkowo-wschodni

Komunikat 8

Trzecie z cyklu szkoleń regionalnych Agroturystyka przyjazna Naturze 2000 odbyło się na Lubelszczyźnie w miejscowości Wojciechów w dniach 29-31 maja. Uczestnicy szkoleń wysłuchali referatów i wzięli udział w warsztatach tematycznych o sposobach odpowiedzialnego udostępniania turystycznego zasobów przyrodniczych, promocji w ekoturystyce i ekocertyfikacji. Podczas wyjazdu studyjnego omówione zostały dwa obszary Natura 2000 – Płaskowyż Nałęczowski i Małopolski Przełom Wisły.

Rezerwat Przyrody Skarpa Dobrska (fot. W. Czerniec)
Rezerwat Przyrody Skarpa Dobrska (fot. W. Czerniec)

W szkoleniu wzięli udział przedstawiciele:

  • Buskiego Stowarzyszenia Agroturystycznego „Relaks”
  • Galicyjskich Gospodarstw Gościnnych
  • Mazowiecko-Podlaskiego Stowarzyszenia Agroturystycznego
  • Lubelskiego Stowarzyszenia Agroturystycznego
  • Stowarzyszenia Agroturystycznego Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego „Polesia Czar”
  • Stowarzyszenia Agroturystycznego – Zielone Północne Mazowsze
  • Stowarzyszenia Aktywnych Mieszkańców Wsi „INICJATYWA”
  • Stowarzyszenia Ekologiczno-Kulturalnego „ZIARNO”
  • Stowarzyszenia G6
  • Stowarzyszenia Kwaterodawców Miasta i Gminy Zwierzyniec
  • Stowarzyszenia Przyjaciół Jedlni Letnisko i Wrzosowa
  • Stowarzyszenia Społeczno-Kulturalnego na rzecz Rozwoju Gminy Lubycza Królewska
  • Stowarzyszenia Turystyki Aktywnej „Nad Wieprzem”
  • Stowarzyszenia Kwaterodawców Gminy Nielisz
  • Lokalnej Grupy Działania „Roztocze”

 

Więcej informacji o projekcie TUTAJ

 

Szkolenie zostało zrealizowane przez Instytut na rzecz Ekorozwoju przy współpracy
z Polską Federacją Turystyki Wiejskiej „Gospodarstwa Gościnne”
dzięki wsparciu finansowym:
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
Ministerstwa Sportu i Turystyki

(PM)

Szkolenie regionalne 2 – obszar środkowo-zachodni

Komunikat 7

W dniach 21-23 maja w Zajączkowie koło Pniew odbyło się drugie szkolenie regionalne w ramach projektu Agroturystyka przyjazna Naturze 2000. Głównym celem szkolenia było rozpoznanie przez uczestników zasobów przyrodniczych regionu, a następnie wypracowanie zasad i sposobów ich zagospodarowania turystycznego.

Odbiorcami szkolenia byli organizatorzy turystyki na wsi, w tym reprezentanci stowarzyszeń agroturystycznych m.in.:

  • Lubuskiego Stowarzyszenia Gospodarstw Agroturystycznych
  • Międzychodzkiego Stowarzyszenia Agroturystycznego
  • Poznańskiego Towarzystwa Agroturystycznego
  • Szamotulskiego Towarzystwa Agroturystycznego
  • Wielkopolskiego Towarzystwa Agroturystyki i Turystyki Wiejskiej
  • Stowarzyszenia Ratowników Wodnych SHARK – Wolsztyn
  • Lokalnej Grupy Działania KOLD
  • Lokalnej Grupy Działania 7
  • Fundacji „Czyń coś powinien, będzie co może” im. Stanisława i Wandy Niegolewskich

 

Więcej informacji o projekcie TUTAJ

 

Szkolenie zostało zrealizowane przez Instytut na rzecz Ekorozwoju przy współpracy
z Polską Federacją Turystyki Wiejskiej „Gospodarstwa Gościnne”
dzięki wsparciu finansowym:
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
Ministerstwa Sportu i Turystyki

(PM)

 

Obszar Natura 2000 - Ostoja Zgierzyniecka (fot. J. Kamieniecka)
Obszar Natura 2000 - Ostoja Zgierzyniecka (fot. J. Kamieniecka)
Uroczysko w Rezerwacie Wielki Las - Ostoja Zgierzyniecka (fot. J. Kamieniecka)
Uroczysko w Rezerwacie Wielki Las - Ostoja Zgierzyniecka (fot. J. Kamieniecka)
Uroczysko w Rezerwacie Wielki Las - Ostoja Zgierzyniecka (fot. J. Kamieniecka)
Uroczysko w Rezerwacie Wielki Las - Ostoja Zgierzyniecka (fot. J. Kamieniecka)

Międzypokoleniowa Sztafeta Turystyczna

Międzypokoleniowa Sztafeta Turystyczna to ogólnopolska akcja organizowana przez Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze (PTTK)  pod hasłem „Turystyka łączy pokolenia”.

W dniu 20 września o godzinie 10.00 chętni wyruszą na szlaki piesze (nizinne i górskie), rowerowe, kajakowe, konne.

PTTK pragnie zaprosić do akcji dzieci, młodzież i seniorów. Tych bardziej i mniej sprawnych. Turystyka jest dla wszystkich i wspaniale łączy pokolenia na turystycznym szlaku!

Zainteresowanych wzięciem udziału w „Sztafecie” prosimy o wypełnienie i przesłanie karty zgłoszenia na adres: poczta@tlp.pttk.pl do dnia 15 sierpnia 2014 r.

KARTA ZGŁOSZENIA – do pobrania

 

Więcej informacji na stronie www.tlp.pttk.pl

(PM, źródło:  www.tlp.pttk.pl)