Warunki turystyki przyjaznej środowisku

Każdy przyjazny środowisku turysta i organizator wypoczynku powinien: stale pamiętać o określonej przez nauki przyrodnicze wrażliwości poszczególnych gatunków, siedlisk, ekosystemów; postępować zgodnie z prawem ochrony przyrody (respektować zakazy i nakazy).

Organizatorów wypoczynku powinny obowiązywać dodatkowe, niezwykle ważne warunki. Minimum to organizowanie turystyki:

– dla ludzi o specjalnych zainteresowaniach kontaktem z przyrodą, ponadprzeciętnym poziomie świadomości ekologicznej (im jest on wyższy, tym większa jest gwarancja, że negatywne oddziaływanie turystyki na przyrodę będzie słabsze);

– przez ludzi:

» znających upodobania przyrodnicze gości; » znających przyrodę okolicy oraz wymogi ochrony środowiska (i stosujących się do nich);

» zdających sobie sprawę z negatywnych skutków antropopresji;

» umiejętnie przekazujących swą wiedzę gościom o niższej świadomości ekologicznej, a równocześnie czerpiących wiedzę od gości o świadomości na wyższym poziomie;

– w obiektach wyposażonych w urządzenia służące ochronie środowiska (im lepsze jest to wyposażenie, tym mniej szkodliwe będzie oddziaływanie turystów).

 

Można zadać pytanie: Czy rację mają kwaterodawcy i samorządy gminne deklarujące, że turystyka wiejska w sposób oczywisty jest przyjazna środowisku?

 

Rozwój turystyki przyjaznej przyrodzie wymaga:

– przełamania oporu kadr i instytucji ochrony przyrody w sprawie zwiększania dostępności dopuszczalnych form turystycznego użytkowania terenów cennych przyrodniczo;

– zachęcenia kwaterodawców i gestorów pozostałej bazy noclegowej na terenach wiejskich do organizowania ekoturystyki;

– wyszkolenia odpowiedniej liczby wykwalifikowanych przewodników turystyki przyrodniczej i interpretatorów przyrody oraz stworzenia systemu ich zatrudnienia w sieci instytucji obsługujących ekoturystykę danego regionu (w biurach podróży, regionalnych organizacjach turystycznych i liniach lotniczych, parkach narodowych i krajobrazowych, organizacjach statutowo zajmujących się turystyką);

– uzupełnienia bazy hotelarskiej w pobliżu najczęściej odwiedzanych obiektów przyrodniczych;

– rozwinięcia infrastruktury obiektów i urządzeń wspomagających regulację ruchu turystycznego, takich jak: parkingi, pola namiotowe, sieć dróg wolnej penetracji zwiedzanego terenu, wieże widokowe, miejsca postojowe i ścieżki edukacyjne;

– przeciwdziałania zatraceniu cech regionalnych w budownictwie, zieleni przydomowej, żywieniu, ubiorach i innych przejawach stylu życia mieszkańców;

– zmiany wizerunku Polski jako obszaru o zaniedbaniach w ochronie środowiska na rzecz ekopromocji gospodarki kraju i jego walorów naturalnych;

– rozwinięcia ukierunkowanej na źródłowe rynki ruchu ekoturystycznego reklamy i promocji obszarów mniej znanych a wartościowych przyrodniczo;

– rozwinięcia pozasezonowej turystyki na pozawakacyjne pory roku;

– pokonania trudności finansowych.

 

Artykuł powstał w ramach projektu „Agroturystyka w sieci natury” nr POIS.02.04.00-00-0083/16 dofinansowanego ze środków Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020 w ramach działania 2.4 „Ochrona przyrody i edukacja ekologiczna”, oś priorytetowa II „Ochrona środowiska w tym adaptacja do zmian klimatu” na podstawie Umowy o dofinansowanie nr POIS.02.04.00-00-0083/16-00.

Jak organizować turystykę w regionach, w których są obszary Natura 2000?

Potrzeba aktywnego wypoczynku jest zaspokajana w górach, na morzach i wodach śródlądowych, w krajobrazie wiejskim, nie tylko w lasach, ale i na bagnach lub łąkach (dotąd uważanych za tereny jedynie rolnicze). Moda na ekoturystykę się nasila.

Obszary cenne przyrodniczo przyciągają również turystów przyrodników. Na wzór ich stylu bycia ekoturystyczne wycieczki odbywa się zwykle w małych, kilkuosobowych grupach, z uprzednim samodzielnym zaplanowaniu wyprawy lub odbyciem jej z wykwalifikowanym przewodnikiem, coraz częściej będącym interpretatorem przyrody. Jego pomoc jest niezastąpiona w dostrzeżeniu, odczytaniu i zapamiętaniu tego, co jako wrażenie z wycieczki powinno w pamięci turystów pozostać na dłużej. Interpretacja przyrody jest też konieczna dla jej głębszego poznania, odkrycia wszelkich atrakcji przyrodniczych i czerpania innych korzyści z takiej eskapady. To jednak kosztuje. Dotychczas rolę interpretatorów przyrody najlepiej spełniali pracownicy parków narodowych i krajobrazowych, nauczyciele i naukowcy zajmujący się edukacją ekologiczną w specjalnych placówkach, leśnicy nadzorujący turystykę w lasach. Niestety, na ogół nie było ich wśród organizujących „zielone szkoły”.

To, co przyciągnie turystów do obszaru Natura 2000, to nie tylko przyroda, ale i żyjący w harmonii z nią ludzie.  Trzeba rozwijać także historycznie ukształtowaną miłość Polaków do rodzimego krajobrazu. Dziś musi ona znaleźć wyraz w codziennym poszanowaniu przyrody, uznaniu prymatu praw przyrody nad prawami ekonomii, do których włącza się (poprzez zasady zrównoważonego rozwoju) poczucie odpowiedzialności za przetrwanie skarbów natury jako dziedzictwa dla następnych pokoleń. W gospodarce turystycznej należy zawsze pamiętać o powiązaniach i zobowiązaniach ponadlokalnych, międzynarodowych, europejskich. Dbałość o walory własnego terenu to troska o walory kraju, regionu – o różnorodność biologiczną i atrakcyjność turystyczną, dla których ludzie przyjeżdżają właśnie do tego miejsca, wybranego spośród tysięcy możliwych.

Obszary Natura 2000 chronią bardzo delikatne układy przyrodnicze, które łatwo zniszczyć, np. dopuszczając do zbyt dużego ruchu turystycznego (jak ma to miejsce na popularnych szlakach). Można też dość szybko zdegradować środowisko przez zbyt intensywne inwestowanie – gęsto budowane pensjonaty i hotele, sieć wyasfaltowanych dróg, rozległe parkingi, budowę wielu obiektów i urządzeń służących rozrywce. Infrastruktura służąca udostępnianiu turystom walorów regionu musi zapewniać ochronę tego, co w nim najcenniejsze. W promowaniu ekoturystyki na obszarach Natura 2000 i w ich pobliżu nakazem powinny być umiar i ostrożność, a ruch turystyczny powinien podlegać regulacjom prawnym – prowadzonemu przez przyrodników sterowaniu w czasie i w przestrzeni.

Turystykę masową, to wciąż nieuniknione zjawisko, należałoby na cennych przyrodniczo terenach organizować z zachowaniem wszelkich środków ostrożności. Najlepiej byłoby, gdyby się koncentrowała w specjalnie wyznaczonych do tego ośrodkach, z których jedynie zainteresowani przyrodą będą udawać się na obszary Natura 2000 i poznawać ich osobliwości, a więc gatunki i siedliska chronione. Ze wszystkich sił należy bronić takie obszary przed dużymi strumieniami ruchu turystycznego (np. przed ruchem wakacyjnym).

Prawie każdy obszar Natura 2000 może stać się magnesem dla biur podróży i wszelkiego rodzaju biznesu turystycznego. Natura 2000 to niewątpliwy, choć jeszcze niedoceniany, czynnik wzmagający popyt na usługi turystyczne w danym regionie. Priorytetem dla sektora turystycznego powinna być ekoturystyka: ekoturystyczna oferta i ekoturystyczny produkt, a następnie promocja regionu i usługodawców zainteresowanych powiązaniem swojego biznesu z ochroną przyrody na danym terenie. Warto też pamiętać, że najlepszą formą promocji jest przekaz z ust do ust, czyli polecenie danej kwatery czy przewodnika znajomym, dlatego warto zadbać o jakość świadczonych usług, co w dużej mierze zależy od samych usługodawców.

Artykuł powstał w ramach projektu „Agroturystyka w sieci natury” nr POIS.02.04.00-00-0083/16 dofinansowanego ze środków Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020 w ramach działania 2.4 „Ochrona przyrody i edukacja ekologiczna”, oś priorytetowa II „Ochrona środowiska w tym adaptacja do zmian klimatu” na podstawie Umowy o dofinansowanie nr POIS.02.04.00-00-0083/16-00.

Agroturystyka Bioróżorodności

W dniu 24 września zorganizowany został warsztat internetowy pt. Agroturystyka Bioróżnorodności.

Szkolenie dotyczyło organizowania turystyki w otoczeniu obszarów przyrodniczo cennych, z poszanowaniem ochrony środowiska naturalnego, tradycji regionu i naturalnego trybu życia mieszkańców.

Warsztat skupiał się także na kreowaniu agroturystycznej eko marki, która zaczyna stawać się popularna, a moda na ekoturystykę zaczyna być coraz bardziej powszechna.

Szkolenie można obejrzeć tutaj >>> OBEJRZYJ SZKOLENIE

Spotkanie zostało zorganizowane w ramach projektu „Agroturystyka w sieci natury” nr POIS.02.04.00-00-0083/16 dofinansowanego ze środków Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020 w ramach działania 2.4 „Ochrona przyrody i edukacja ekologiczna”, oś priorytetowa II „Ochrona środowiska w tym adaptacja do zmian klimatu” na podstawie Umowy o dofinansowanie nr POIS.02.04.00-00-0083/16-00.

Pobierz publikacje projektu

Turystyka przyrodnicza to powrót do kontaktu z naturą, a także możliwość aktywności
fizycznej i wszechstronnego pobudzania zmysłów. Wywiera drogocenny kojący wpływ na
nasze zdrowie psychiczne i wspiera odporność. Jest to tym bardziej cenne, jeśli zważymy na fakt, że turystyka przyrodnicza jest uprawiana w tak trudnych czasach jakie mamy obecnie. Dzięki niej, zbawienny kontakt z naturą otwiera nasz umysł na zrozumienie wagi zrównoważonego podejścia do otoczenia i nas samych.

Turystyka przyrodnicza to także ciekawy sposób poznawania regionów poprzez agroturystykę lub turystykę wiejską. To miejsce okrywania rodzimej historii, krajobrazu, świata zwierząt i roślin, często unikatowych w skali Europy. Dzięki turystyce poznajmy kraj z całym jego bogactwem. To właśnie tu możemy zobaczyć, jak przyroda wpływała i może wpływać na jakość życia, a zwłaszcza na jakość wypoczywania. I w tym kontekście najdobitniej widać, jak przyroda stanowiła i wciąż stanowi tło wydarzeń, jest świadkiem historii danych terenów oraz zmian zachodzących w społecznościach mieszkujących w danym miejscu na przestrzeni wieków.

Turystyka przyrodnicza to nie tylko poznawanie natury, ale w wydaniu agroturystyki i turystyki wiejskiej – zrozumienie czym przyroda była i jaką rolę pełni współcześnie. To także poznawanie jej wymiaru praktycznego: jak należy z niej korzystać przy głębokim rozumieniu niepowtarzalności jej natury oraz potrzeby jej ochrony i przykładania wagi do pozostawienia jej jako cennego zasobu dla przyszłych pokoleń.

Poniżej do pobrania dwa przewodniki w których pragniemy przedstawić przede wszystkim odpowiedzialny i edukacyjny sposób na delektowanie się przyrodą podczas wyjazdu turystycznego. Sprawdzone i rekomendowane przez naszych specjalistów miejsca oraz aktywności pomogą zapoznać się w ciekawy sposób ze zwyczajami, regionem, przyrodą i krajobrazem Województwa Podkarpackiego oraz Lubuskiego.

Pobierz przewodnik po Województwie Podkarpackim

Pobierz przewodnik po Województwie Lubuskim

 

Przydatne i jadalne rośliny w lesie i na łące

W dniu 10 września 2020 zorganizowany został warsztat internetowy pt. Przydatne i jadalne rośliny w lesie i na łące.

Szkolenie dotyczyło bogactwa bioróżnorodności znajdującej się na łąkach, w lasach, parkach, zagajnikach. Rośliny które dziś nazywamy chwastami, ziołami, drzewami, tysiące lat temu służyły za pierwszy pokarm. Dziś w dobie ekstensywnej gospodarki żywnościowej, zatraciliśmy pamięć i świadomość o tym, że największy i do tego darmowy supermarket znajduje się za naszymi oknami. Jadalne rośliny oraz drzewa, za opiekę odwdzięczają nam się tym co mają najcenniejsze, czyli sobą jako pokarmem.

Szkolenie można obejrzeć tutaj >>> OBEJRZYJ SZKOLENIE

Spotkanie zostało zorganizowane w ramach projektu „Agroturystyka w sieci natury” nr POIS.02.04.00-00-0083/16 dofinansowanego ze środków Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020 w ramach działania 2.4 „Ochrona przyrody i edukacja ekologiczna”, oś priorytetowa II „Ochrona środowiska w tym adaptacja do zmian klimatu” na podstawie Umowy o dofinansowanie nr POIS.02.04.00-00-0083/16-00.

Natura 2000 – Bieszczady

Ostoja znajduje się w południowo – wschodniej Polsce i obejmuje obszar Bieszczad Zachodnich. Leży na wysokości 710 – 1346 m npm. Długie grzbiety górskie ciągną się równolegle do siebie z północnego zachodu na południowy wschód.

Grzbiety te porozcinane są licznymi dolinami rzek i potoków. Różnice wysokości pomiędzy dnem dolin a szczytami wahają się od 300 do 600 m. Najwyższe szczyty Bieszczad to Tarnica (1346 m n.p.m.), Halicz (1333 m n.p.m.) i Krzemień (1335 m n.p.m.). Szczytowe partie gór (powyżej 1150 m n.p.m. m.in. na Połoninie Wetlińskiej i Caryńskiej) porośnięte są unikatowymi w Polsce połoninami, z łanami śmiałka darniowego i borówczyskami. Poniżej połonin rozciągają się lasy reglowe.

Na terenie ostoi stwierdzono występowanie 23 typów siedlisk cennych dla ochrony przyrody w UE wśród nich endemiczne. Największą powierzchnię zajmują żyzne buczyny (50%), kwaśne buczyny (10%) oraz jaworzyny i łąki użytkowane ekstensywnie (10%) i unikatowe w Polsce zbiorowiska połonin.

Bogata flora roślin naczyniowych (1100 gatunków) również charakteryzuje się (7) endemitami wschodniokarpackimi. Występuje tu najliczniejsza populacja dzwonka piłkowanego i tocji karpackiej w Polsce. Stwierdzono tu też występowanie rzepika szczeciniastego, choć są to prawdopodobnie stanowiska pochodzenia antropogenicznego. Wyjątkowo bogata biforia (ok. 1000 gatunków mchów). Łącznie stwierdzono tu stanowiska 29 gatunków (w tym 5 priorytetowych) z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej.

Dzwonek piłkowany

Bieszczady są ostoją ptasią o randze europejskiej, która jest częścią polsko-ukraińsko-słowackiego Rezerwatu Biosfery „Karpaty Wschodnie”. Gniazduje tu ok. 150 gatunków ptaków, w tym co najmniej 38 gatunków z Załącznika I Dyrektywy Ptasiej i 13 gatunków z Polskiej Czerwonej Księgi (PCK). Są to: bocian czarny, dzierzba czarnoczelna (PCK), dzięcioł białogrzbiety (PCK), muchołówka białoszyja, orlik krzykliwy (PCK), orzeł przedni (PCK), puchacz (PCK), trzmielojad, dzięcioł trójpalczasty (PCK), dzięcioł zielonosiwy, gadożer (PCK), głuszec (PCK), orzełek włochaty (PCK), puszczyk uralski (PCK), sóweczka (PCK), włochatka (PCK), płochacz halny (PCK); w stosunkowo wysokim zagęszczeniu występują: bocian biały i derkacz.

Bieszczady to jedna z najcenniejszych w Europie ostoi fauny puszcz ze wszystkimi wielkimi drapieżnikami (niedźwiedź, wilk, ryś). Występują tu bardzo silne populacje wydry, węża Eskulapa, traszki karpackiej (endemit karpacki) oraz wolnożyjące żubry (jedna z 5 populacji w Polsce). W Bieszczadach występuje około 700 gatunków wodnych i około 300 gatunków ziemnowodnych. Wśród nich 24 to endemity karpackie.

Wybierając się w Bieszczady należy najpierw dotrzeć do Sanoka, Zagórza lub Ustrzyk Dolnych, a następnie komunikacją PKS do miejscowości położonych w głębi ostoi. Do Sanoka możemy dojechać komunikacją PKS z Warszawy, Rzeszowa i Krakowa. Najbliższe stacje PKP znajdują się w Zagórzu, Lesku i Ustrzykach Dolnych.

O atrakcyjności ostoi stanowią walory przyrodnicze, umożliwiając rozwój ekoturystyki. Najczęściej odwiedzanymi i najpiękniejszymi miejscami w Bieszczadach są Masyw Tarnicy oraz Połoniny Wetlińska i Caryńska. Na terenie Bieszczadzkiego Parku Narodowego wyznaczonych jest również kilka ścieżek przyrodniczych m.in. ścieżka „Połonina Wetlińska” i „W dolinie Górnego Sanu”. Warto odwiedzić muzeum przyrodnicze Bieszczadzkiego Parku Narodowego w Ustrzykach Dolnych.

W północno-wschodniej części Bieszczadów można zobaczyć wiele starych, drewnianych cerkwi m.in. w Chmielu, Równi, Hoszowie, Michniowcu czy Smolniku nad Sanem. Warto również odwiedzić największy w Polsce skansen budownictwa ludowego w Sanoku. Smak prawdziwej bieszczadzkiej przygody oferują rzadziej odwiedzane przez turystów miejsca, takie jak Grób Hrabiny w Siankach, Sine Wiry czy Jeziorka Duszatyńskie. Warto również wybrać się w podróż w czasie leśną kolejką wąskotorową, której stacja początkowa znajduje się w Majdanie koło Cisnej. W okresie zimowym warto zobaczyć Wyścigi Psich Zaprzęgów z Lutowisk do Wołosatego oraz Ogólnopolski Bieszczadzki Rajd Narciarski z Wołosatego do Ustrzyk Górnych. Latem zaś miłośnicy piosenek z Krainy Łagodności nie ominą na pewno Festiwalu Sztuk Różnych „Bieszczadzkie Anioły” w Wetlince Górnej.

Teren ostoi poprzecinany jest wieloma szlakami pieszymi i rowerowymi. Wyznaczonych jest tu również kilka szlaków do uprawiania turystyki konnej. W Wołosatem w stadninie koni Bieszczadzkiego Parku Narodowego można dosiąść konia huculskiego. Zimą natomiast można skorzystać z tras narciarskich m.in. z wyciągów w Ustrzykach Dolnych.

Na terenie ostoi i w jej okolicach znajduje się wiele miejscowości turystyczno – wypoczynkowych m.in. Wetlina, Cisna, Ustrzycki Górne i Dolne, Solina i Komańcza. Miejscowości te oferują bardzo bogatą bazę noclegową, począwszy od hoteli, ośrodków wypoczynkowych, poprzez pensjonaty i pokoje gościnne do pól namiotowych. Na terenie ostoi znajduje się również kilka schronisk młodzieżowych m.in. w Wetlinie, Cisnej, Komańczy, na Połoninie Wetlińskiej – „Chatka Puchatka” lub Bacówka „Pod Małą Rawką”. Okoliczni gospodarze oferują również pobyt w kwaterach agroturystycznych m.in. w Wetlinie, Cisnej, Smerku, Lutowiskach i Baligrodzie.

 

Artykuł powstał w ramach projektu „Agroturystyka w sieci natury” nr POIS.02.04.00-00-0083/16 dofinansowanego ze środków Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020 w ramach działania 2.4 „Ochrona przyrody i edukacja ekologiczna”, oś priorytetowa II „Ochrona środowiska w tym adaptacja do zmian klimatu” na podstawie Umowy o dofinansowanie nr POIS.02.04.00-00-0083/16-00.

Wystawa „W sieci natury” w Chełmie

Od 28 sierpnia do końca września 2020 roku w muzeum w Chełmie na dziale ekologii można oglądać ostatnią część wystawy fotograficznej przygotowanej przez uczestników spotkań w ramach projektu „Agroturystyka w sieci natury”.

Fotografie przedstawiają rodzime gatunki roślin i zwierząt które można spotkać w naszych lasach, na łąkach, bagnach.A odbiorcom przybliża nie tylko fascynację naszą florą i fauną, ale również odkrywa tajemnice fotografii przyrodniczej.

Wystawa została zorganizowana w ramach projektu „Agroturystyka w sieci natury” nr POIS.02.04.00-00-0083/16 dofinansowanego ze środków Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020 w ramach działania 2.4 „Ochrona przyrody i edukacja ekologiczna”, oś priorytetowa II „Ochrona środowiska w tym adaptacja do zmian klimatu” na podstawie Umowy o dofinansowanie nr POIS.02.04.00-00-0083/16-00.

Warsztat Interpretatorów przyrody w Bieszczadach

W dniu 14 sierpnia 2020 roku w Bieszczadach odbył się warsztat interpretatorów przyrody.

Warsztat rozpoczął się od mini wykładu dotyczącego ziołolecznictwa, oraz roślin służących poprawie zdrowia które można spotkać na okolicznych łąkach. Uczestnicy spotkania dowiedzieli się o ich właściwościach, wyglądzie i sposobach przygotowywania.

Następnie można było wykorzystać tę wiedzę w terenie. Wycieczka uzupełniła wstępny wykład oraz pozwoliła uczestnikom dotknąć, powąchać i zebrać zioła i rośliny które mogą mieć na nich zbawienny wpływ.

Warsztat zakończył się szkoleniem manualnym z przygotowywania wieńców i bukietów z zebranych roślin.

Spotkanie zostało zorganizowane w ramach projektu „Agroturystyka w sieci natury” nr POIS.02.04.00-00-0083/16 dofinansowanego ze środków Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020 w ramach działania 2.4 „Ochrona przyrody i edukacja ekologiczna”, oś priorytetowa II „Ochrona środowiska w tym adaptacja do zmian klimatu” na podstawie Umowy o dofinansowanie nr POIS.02.04.00-00-0083/16-00.

 

W poszukiwaniu tropów natury w Bieszczadach

W dniu 13 sierpnia 2020 w Bieszczadach odbył się warsztat poszukiwania tropów natury.

Warsztat miał charakter praktyczny. Rano uzbrojona w aparaty fotograficzne i kamery grupa kursantów wspinała się na Korabinę. W drodze na szczyt cała uwaga skierowana była na poszukiwanie śladów, odchodów, piór, sierści, dziupli, czy nor zwierząt. Wszystkich znaków które mogły posłużyć za określenie czy w pobliżu znajduje się jakieś zwierze, które można by uchwycić w obiektywie.

Ze szczytu grupa kursantów schodziła doliną Łopieńki w której również szukano śladów obecności zwierząt.

Spotkanie zostało zorganizowane w ramach projektu „Agroturystyka w sieci natury” nr POIS.02.04.00-00-0083/16 dofinansowanego ze środków Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020 w ramach działania 2.4 „Ochrona przyrody i edukacja ekologiczna”, oś priorytetowa II „Ochrona środowiska w tym adaptacja do zmian klimatu” na podstawie Umowy o dofinansowanie nr POIS.02.04.00-00-0083/16-00.

Natura 2000 – Dolina Dolnej Baryczy

Ostoja obejmuje fragment pradoliny w okolicy miejscowości Góry z meandrującą Baryczą i jej dopływami: Dziczek i Rów Śląski. W obszarze występują starorzecza.

W wodach żyją cenne gatunki ryb – Cobitis taenia, Misgurnus fossilis, Rhodeus sericeus, Z wodami związane są także ptaki ostoi – Alcedo atthis, Merus merganser oraz ssaki – Castor fiber i Lutra lutra. Cenne łąki – siedlisko motyla Maculinea nausithous i wielu ptaków zajmują 32%, a tereny rolne – 14% obszaru. Lasy zajmują 54% powierzchni, w tym lasy iglaste – 10%, liściaste – 24%, a mieszane 20% terenu.

Na stromych zboczach pradoliny występują ciepłolubne dąbrowy (siedlisko Rosa gallica – gatunku z Czerwonej Księgi), na tarasie zalewowym – lasy łęgowe dębowo-wiązowo-jesionowe (rozległe łęgi jesionowe nad Rowem Śląskim) i nadrzeczne zarośla wierzbowe, a na siedliskach suchszych – grądy. Lasy ostoi są miejscem występowania rzadkiego gatunku chrząszcza – pachnica debowa Osmoderma eremita i miejscem lęgów znaczących populacji dzięciołów.

Róża Francuska – Rosa gallica

Ostoja jest bardzo ważnym w tej części Polski miejscem występowania priorytetowego siedliska – ciepłolubnych dąbrów, oraz lasów łęgowych i nadrzecznych zarośli wierzbowych. Szczególnie dobrze zachowane są rozległe łęgi jesionowe. Cenne są również tutejsze lasy łęgowe dębowo- wiązowo-jesionowe i grądy. Lasy ostoi są miejscem lęgów znaczących populacji dzięciołów. Bardzo ważnym siedliskiem w ostoi są liczne starorzecza. W ostoi zachowały się cenne łąki trzęślicowe będące siedliskiem motyla – Maculinea nausithous. Dla zachowania ostoi również cenne są dwa inne typy siedlisk – olsy i turzycowiska. Są one ważne dla zachowania populacji gatunków: Grus grus, Ciconia nigra, Lycaena dispar.

 

Artykuł powstał w ramach projektu „Agroturystyka w sieci natury” nr POIS.02.04.00-00-0083/16 dofinansowanego ze środków Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020 w ramach działania 2.4 „Ochrona przyrody i edukacja ekologiczna”, oś priorytetowa II „Ochrona środowiska w tym adaptacja do zmian klimatu” na podstawie Umowy o dofinansowanie nr POIS.02.04.00-00-0083/16-00.