Każdy przyjazny środowisku turysta i organizator wypoczynku powinien: stale pamiętać o określonej przez nauki przyrodnicze wrażliwości poszczególnych gatunków, siedlisk, ekosystemów; postępować zgodnie z prawem ochrony przyrody (respektować zakazy i nakazy).

Organizatorów wypoczynku powinny obowiązywać dodatkowe, niezwykle ważne warunki. Minimum to organizowanie turystyki:

– dla ludzi o specjalnych zainteresowaniach kontaktem z przyrodą, ponadprzeciętnym poziomie świadomości ekologicznej (im jest on wyższy, tym większa jest gwarancja, że negatywne oddziaływanie turystyki na przyrodę będzie słabsze);

– przez ludzi:

» znających upodobania przyrodnicze gości; » znających przyrodę okolicy oraz wymogi ochrony środowiska (i stosujących się do nich);

» zdających sobie sprawę z negatywnych skutków antropopresji;

» umiejętnie przekazujących swą wiedzę gościom o niższej świadomości ekologicznej, a równocześnie czerpiących wiedzę od gości o świadomości na wyższym poziomie;

– w obiektach wyposażonych w urządzenia służące ochronie środowiska (im lepsze jest to wyposażenie, tym mniej szkodliwe będzie oddziaływanie turystów).

Można zadać pytanie: Czy rację mają kwaterodawcy i samorządy gminne deklarujące, że turystyka wiejska w sposób oczywisty jest przyjazna środowisku?

Rozwój turystyki przyjaznej przyrodzie wymaga:

– przełamania oporu kadr i instytucji ochrony przyrody w sprawie zwiększania dostępności dopuszczalnych form turystycznego użytkowania terenów cennych przyrodniczo;

– zachęcenia kwaterodawców i gestorów pozostałej bazy noclegowej na terenach wiejskich do organizowania ekoturystyki;

– wyszkolenia odpowiedniej liczby wykwalifikowanych przewodników turystyki przyrodniczej i interpretatorów przyrody oraz stworzenia systemu ich zatrudnienia w sieci instytucji obsługujących ekoturystykę danego regionu (w biurach podróży, regionalnych organizacjach turystycznych i liniach lotniczych, parkach narodowych i krajobrazowych, organizacjach statutowo zajmujących się turystyką);

– uzupełnienia bazy hotelarskiej w pobliżu najczęściej odwiedzanych obiektów przyrodniczych;

– rozwinięcia infrastruktury obiektów i urządzeń wspomagających regulację ruchu turystycznego, takich jak: parkingi, pola namiotowe, sieć dróg wolnej penetracji zwiedzanego terenu, wieże widokowe, miejsca postojowe i ścieżki edukacyjne;

– przeciwdziałania zatraceniu cech regionalnych w budownictwie, zieleni przydomowej, żywieniu, ubiorach i innych przejawach stylu życia mieszkańców;

– zmiany wizerunku Polski jako obszaru o zaniedbaniach w ochronie środowiska na rzecz ekopromocji gospodarki kraju i jego walorów naturalnych;

– rozwinięcia ukierunkowanej na źródłowe rynki ruchu ekoturystycznego reklamy i promocji obszarów mniej znanych a wartościowych przyrodniczo;

– rozwinięcia pozasezonowej turystyki na pozawakacyjne pory roku;

– pokonania trudności finansowych.

Artykuł powstał w ramach projektu „Agroturystyka w sieci natury” nr POIS.02.04.00-00-0083/16 dofinansowanego ze środków Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020 w ramach działania 2.4 „Ochrona przyrody i edukacja ekologiczna”, oś priorytetowa II „Ochrona środowiska w tym adaptacja do zmian klimatu” na podstawie Umowy o dofinansowanie nr POIS.02.04.00-00-0083/16-00.